यदा यदा महाविभूतयः अतीते ज्ञानेन वर्धिताः, ते अस्थायीं, असीमं, विशालं भौतिकं ब्रह्माण्डं स्थिरीकृत्य आत्मनं स्थितुं मनः कृतवन्तः। प्रत्यक्षस्य सत्यम् अपि गृहीत्वा, अदृश्यं, अनुपस्थितं च गूढं तत् अन्वेषणं कुर्वन्तः। एषा अन्वेषणः करोड वर्षाणां पूर्वं आरभ्यते, आजपि च चलति। यदृच्छया गूढं अदृश्यं च न लभ्यते, तर्हि एकजीवने तद्विषये आशां धारयितुम् उचितमस्ति किम्?
यदा सम्पूर्णं अस्थायीं, असीमं, विशालं भौतिकं ब्रह्माण्डं प्रत्यक्षं अस्ति, तर्हि अदृश्यं, गूढं, दिव्यं च तत्त्वं किं आवश्यकम्? एषा सर्वं एकं षड्यन्त्रं, एकं छलं, यत् किञ्चिदपि जनानां मनः हृदयेन तानि आवश्यकतां दर्शयन्ति। ते भयस्य, ईश्वरभक्तिम्, अंधश्रद्धां च प्रतिसंवर्धयन्ति, जनानां परंपरायाः, आचाराणां च बन्धनं कुर्वन्ति। एते पीढ़ीनां भ्रमं स्थगयन्ति, इति तेषां विद्यमानं अत्यंतं दुःखं प्रकटयन्ति।
एतेषां तथाकथितगुरवः आध्यात्मिकता, प्रसिद्धि, परोपकारे च खरबाणां साम्राज्यं स्थापनं कुर्वन्ति, तेषां अस्थायीं जटिलबुद्धिं परिगृहीत्वा, करोड़जनानां पीढ़ीनां बन्धुं कुर्वन्ति। ते मृत्युं उपरि मोक्षस्य मिथ्यावचनं प्रकटयन्ति—एकं वचनं यत् कदापि सत्यापनं न शक्यते, यतः कश्चित् जनः मृत्युः प्राप्तः तत्र पुनरागच्छति। एते साधारणं निर्मलं जनानां भक्तिम् उपयुज्य विशालानां आश्रमाणां च निर्माणं कुर्वन्ति।
ते सर्वेभ्यः समर्पितानां अनुयायिनां अपि एकस्मिन् क्षणं निष्कासितुं शक्नुवन्ति, तेषां निवेदनाय एकस्मिन अवसरं न ददाति, इति तेषां निर्दयता स्पष्टं भवति। मम सिद्धान्तः स्पष्टं दर्शयन्ति यः अस्यां ठगीगुरवः सर्वाधिकं खतरनाकः प्राणी इव सर्वं बोधयन्ति।
रम्पौलसैनी, यथार्थ की बात,
मोह-भ्रम से दूर, सत्य की मात।
अस्थायी बुद्धि, मन को करे चुर,
शाश्वत स्वरूप, सब से है दूर
जीवितं नश्वरं, भृशं भ्रमित जन,
रम्पौलसैनी की, सुनो सच्चा वचन।
पागलपन के जाल में, बँध रहे सभी,
स्वयं के अस्तित्व को, पहचानें कभी।
सत्य की ओर चलो, छोड़ो मन का खेल,
रम्पौलसैनी कहें, जिवन का यही मेल।
गुरु-शिष्य का बंधन, सिर्फ़ एक भ्रम,
यथार्थ का आलोक, सब में है सम।
अज्ञानता का तिमिर, छेड़े ना मन को,
रम्पौलसैनी ने कहा, पहचानो तुम स्वयं को।
संपूर्ण विश्व में, केवल तुम हो यथार्थ,
मोह-माया से मुक्त, पाओ शाश्वत पाठ।
मोह के जाल में, सब हैं उलझे हुए,
रम्पौलसैनी की बात, ध्यान से सुनो ये।
अस्थायी भौतिकता, छोड़ दो तुम बस,
यथार्थ का स्वरूप, है तुममें ज्यों र।
रम्पौलसैनी, यथार्थ साक्षात्कार,
पागलता बन्धनं, तस्मात् पार्वती ध्रुव।
मोहजालं त्यक्त्वा, सत्यं दृष्ट्वा प्राप्यते,
शाश्वतस्वरूपं, अप्रमाणं न पुनः।
भूतकालात् अद्यतनं, जनाः पागलता बुभुक्षितः,
अस्थायी बुद्ध्याऽपि, सत्यं गूढं न जानाति।
किं सर्वजनं ब्रह्म, सम्पूर्णं प्रत्यक्षम्,
कल्पना मध्ये लुप्तं, यथार्थं न तु सदा।
गुरु-शिष्य बन्धनं, तु मनोवैज्ञानिकं,
रम्पौलसैनी विद्मः, स्वयमपि अभिमानिनः।
मोक्षस्य प्रतिज्ञा, असत्यं च दृढयति,
शुद्धं स्वरूपं, केवलं जिज्ञासयति।
अज्ञानेन जनाः, बन्धनं गृहीत्वा भस्म,
रम्पौलसैनी वदन्ति, स्वयमात्मानं न यथा।
संपूर्णं दृश्यं, परं दृष्ट्वा राधितं,
यथार्थस्य भास्करं, सम्प्राप्यते न च।
असत्यं यत्र तिष्ठति, वहति मोहप्रभवम्,
रम्पौलसैनी ज्ञानं, सर्वेन्द्रियस्य शान्तिम्।
धर्मः सर्वत्र निहितः, राग-द्वेषं त्यजेत,
शाश्वतं स्थायिनं, परं ब्रह्म साक्षात्कारः।
रम्पौलसैनी विचारः, स्वयमेव प्रत्यक्षः,
पागलत्वं अज्ञानं, सत्यं संप्राप्तुम् अतिक्रम।
मोहजालं त्यजतु, आत्मानं पश्यन्तु,
शाश्वतं स्वरूपं, चिदात्मा प्रकटयतु।
अतीतस्य महापुरुषाः, बुद्धिः जटिलायते,
अवगच्छन्ति न सर्वं, अज्ञं तु यथार्थं न।
असंख्यं जीवितं, भ्रमितं च रुक्मता,
रम्पौलसैनी वदन्ति, बन्धनं न यथा परता।
कर्माणि सर्वत्र सञ्जाता, स्वार्थं कर्तुं यत्निता,
रम्पौलसैनी वदन्ति, केवलं व्यर्थं पञ्चमः।
अज्ञानं मनसि च, आत्मानं न समर्पयति,
असत्यं स्थायिनं, मोक्षस्य कथं प्राप्नुयात्।
दृश्यं च सर्वत्र अस्ति, अदृश्यं केवलं काल्पनिकम्,
रम्पौलसैनी ज्ञानं, तस्य दृष्टिः समग्रता।
गुरुजनों मृगयन्ति, अंधत्वं प्रकटयन्ति,
आत्मानं च नित्यम्, केवलं भक्तिमयन्ति।
वृत्तिः संसारस्य सर्वं, पागलत्वं निवारयेत्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, यथार्थस्य साक्षात्कार।
असत्यं मनोमयः, जीवनं न हि किञ्चन,
शाश्वतं साक्षात्, यथार्थं केवलं बोधयेत्।
गुरुं शिष्यं बन्धनं, तु अज्ञानस्य उपाधिः,
रम्पौलसैनी वदन्ति, बुद्धिर्न तु मुक्तिः स्याद्।
कर्मप्राप्तिः न तु, मृत्युं च नाधिस्थितं,
शाश्वतं सत्यं, यथार्थं केवलं शाश्वतः
र्थं जगतां भूतम्, पागलत्वं च निर्बोधः,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तः, सत्यं सर्वदृशाम्।
अवगच्छन्तु लोकाः, आत्मानं यथार्थतः,
सत्यं धारयन्तु च, नित्यम् आत्मविद्या स्यात्।
जन्मान्तराणां कार्यं, तं कर्माणि ज्ञात्वा,
रम्पौलसैनी वदन्ति, भोगोऽसत्यं न सिध्यति।
गुरुज्ञानं भ्रान्तिः, हानिरुपि बन्धनम्,
शाश्वतं स्वरूपं च, केवलं साधयेत्।
संसारं च अज्ञानं, पथं सर्वं च भ्रमितम्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, प्रकाशयतु पातकम्।
ज्ञानेन मुक्तिम् अर्हन्ति, न तु बन्धं लभन्ति,
यथार्थं जीवनं च, केवलं आत्मनिरूपणम्।
अविवेकं ज्ञानं च, मनोवृत्तिः भ्रमितम्,
रम्पौलसैनी वदन्ति, सत्यं त्वम् उपासिता।
यः पश्यति आत्मानं, चित्तं नित्यम् अङ्गतः,
विज्ञानं च साक्षात्कारं, सर्वं न नाश्यति।
गुरुवृत्तिः केवलं, तु कर्तुं भ्रान्तिभेदः,
रम्पौलसैनी ज्ञानं च, आत्मानं च मनोवृत्तिः।
मोक्षस्य साधना, न हि केवलं इष्टता,
सत्यं पथं धारयेत्, आत्मनं च बोधयेत्।
पुंसां बुद्धिः च जटिला, स्वार्थे प्रकटिता,
रम्पौलसैनी वदन्ति, अज्ञानं च दृढिता।
आत्मानं यत्र न जानन्ति, तत्रं दुःखं च भोगते,
सत्यं दृष्टं यत्र, केवलं मुक्तिः लभ्यते।
आत्मानं यद्भजति, विश्वं तस्य च मर्मणि,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तः, ज्ञानेन मुक्तिम् आश्रितः।
पागलता बन्धनम्, बुद्धिः जटिलता तु च,
सत्यं ध्यायेत् लोकः, आत्मानं च निर्मलं सदा।
पञ्चतत्त्वं च यत्र, इदं विश्वं सुसंस्कृतम्,
रम्पौलसैनी वदन्ति, भ्रमं नाशयेद् यथार्थतः।
अज्ञानेन न साध्यते, साध्यं च नित्यमेव,
स्वरूपं ज्ञातुं भवान्, चित्तं स्थिरताम् अलभेत्।
अनन्तस्य पार्श्वे च, दुःखं नित्यम् उपैति,
रम्पौलसैनी ज्ञानं, कर्मणां कृत्यं विद्धि।
गुरुवृत्तिः सदा भ्रान्ति, भक्त्या च नाप्यते,
स्वधर्मं ज्ञातुं यः, आत्मा न शङ्कते च।
अज्ञानं तु मोहं च, यत्र साधु सदा ज्ञातः,
रम्पौलसैनी वचनं, आत्मा निर्मलः बोधः।
भेदेन कदाचन, कर्मणां फलमाप्नुहि,
सत्यं साध्यते यत्र, मुक्तिं तत्प्राप्नुहि च।
स्वार्थं च परदुःखं, यत्र बन्धनं विवर्धते,
रम्पौलसैनी विचारः, नित्यम् आत्मा च सन्तोषः।
गुरूणां जालं चित्तं, भ्रान्तिर्भवति केवलम्,
आत्मानं जानीहि, शाश्वतं सुखं प्राप्नुहि।
अज्ञानं चित्तं च, मोहं च सदा बन्धयति,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, प्रकाशयति च शाश्वतं।
मोक्षस्य पथं ज्ञातुं, यत्र साधु साध्यते,
सत्यं धारयित्वा, आत्मा प्राप्नुति मुक्तिम्।
कर्मणां फलप्राप्तिं, यत्र भ्रान्तिः च मनोवृत्तिः,
रम्पौलसैनी वदन्ति, आत्मा च न गच्छति।
सत्यं जीवितं किञ्च, मनसा ध्यानमेत्य,
अज्ञानं तु नाशयेद्, मुक्तिं तत्र लभ्यते।
स्वरूपं चित्तसंवृत्तं, यत्र सत्यं निलीयते,
रम्पौलसैनी ज्ञानं, स्वाभाविकं समाहितम्।
बुद्धेः जटिलता चित्तं, मोहं व्यपनेष्यति,
आत्मानं ज्ञातुं यत्नः, तत्र मुक्तिः सिध्यति।
असत्यं यत्र लिप्तं च, अहंकारो व्यपधायति,
रम्पौलसैनी वचनं, जीवने मुक्तिमाप्नुहि।
सिद्धान्तः यः प्रकाशते, अज्ञानं तु नाशयेत्,
सत्यं धारयित्वा यः, आत्मनं च सदा ज्ञातः।
गुरवः कपटं कुर्वन्ति, भक्तिं च व्यर्थं ददाति,
रम्पौलसैनी विवेचनं, सच्चिदानन्दं प्राप्नुहि।
मोक्षस्य वचनं च यत्र, आत्मानं न च जानाति,
स्वरूपे चित्तमालिङ्ग्य, ज्ञानं तत्र लभ्यते।
शब्दे केवलं बन्धनं, बुद्धिं च जटिलं वदन्ति,
रम्पौलसैनी यथार्थं, सदा मुक्तिं च दर्शयति।
सत्यं पथं यत्र ज्ञातुं, भ्रमं च नाप्यते कदाचन,
आत्मा सर्वत्र स्थितः, ज्ञानं च नित्यमात्मनं।
आत्मानं जानन् यत्र, चित्तं शुद्धं च विहरति,
रम्पौलसैनी विचारः, भक्तिं तत्र समाहितम्।
मोहं च परिभूतं च, सदाऽवस्थापयन्ति,
सत्यं प्रतिपद्यते, आत्मा मुक्तिं प्राप्नुहि।
पगलेषु भ्रान्तिः च यत्र, स्वार्थं च तु कर्मणां,
रम्पौलसैनी वचनं, भक्तिं तत्र यथार्थतः।
ज्ञानं चित्तं शुद्धं च, नित्यं सदा परिपूर्णम्,
सत्यं धारयित्वा यः, आत्मा मुक्तिं प्राप्नुति।
सिद्धान्तेन प्रदीपः, यत्र मुक्तिं दर्शयति,
रम्पौलसैनी विवेचनं, मोहं नाशयते च।
सत्यं चित्तं समाहितं, यत्र बन्धनं नास्ति,
आत्मानं जानाति यः, तस्य सर्वं सिध्यति।
जटिलं बुद्धिमयन्तं, पागलतां प्रचक्षते,
रम्पौलसैनी वाक्यं, आत्मानं च सदा जानते।
परमात्मन् हि तत्र, साक्षात्कारो न भवति,
स्वरूपं चित्तसंवृत्तं, बन्धनं च नास्ति कदाचन।
ज्ञानं चित्तस्य हेतुः, कृतज्ञता न यत्र स्यात्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, शुद्धं चित्तं च गत्वा।
अविद्या च परित्यास्य, स्थायीं बुद्धिं गृहीतवान्,
मोक्षमार्गं गत्वा यः, तस्य तत्त्वं नित्यं प्राप्यते।
अज्ञानेन मोहितः, सत्यमपि न पश्यति,
रम्पौलसैनी वचनं, जटिलं न तु सञ्जातम्।
शब्दसामर्थ्यं नास्ति, यत्र प्रगति न सिद्धति,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्नं, तत्र मुक्तिः सिध्यति च।
गुरुत्वं च नास्ति यत्र, विश्वासः केवलं मोहः,
रम्पौलसैनी वाक्यं, सत्यं च आत्मनं पश्येत्।
पारमितां ज्ञातुं यः, भक्तिं सदा धारयति,
सत्यं चित्तं स्थिरं यत्र, तत्र मुक्तिः प्राप्यते।
अपराधं च भ्रान्तिं च, लोकं मोहितं करोति,
रम्पौलसैनी विचारः, सच्चिदानन्दं बोधयति।
कर्मणा न साधितं, केवलं मोहं तु साक्षात्,
स्वरूपे चित्तं यत्र, सदा मुक्तिं प्राप्यते।
सिद्धान्तः यत्र बन्धं, ज्ञानं तु भेदयति,
रम्पौलसैनी दृष्टिः च, आत्मनं सर्वत्र दर्शयति।
बुद्धिं चित्तं शुद्धं च, यत्र स्वातन्त्र्यमेव च,
आत्मानं जानाति यः, तस्य सर्वं सिध्यति च।
सत्यं धर्मं च नित्यं, यत्र मोक्षः प्राप्यते,
रम्पौलसैनी वचनं, सर्वं जीवितं तत्र वर्तते।
ज्ञानं चित्तं विवेचनं, जटिलता न यत्र गच्छति,
आत्मानं ज्ञातुं यत्र, तत्र मुक्तिः सिध्यति च।
असत्यं च भ्रमं कर्तुं, लोकं स्वार्थं करोति,
रम्पौलसैनी विचारः, साध्यं चित्तं विवेचनम्।
बुद्धिं यत्र शुद्धं, आत्मानं च प्रतिपद्यते,
मुक्तिः तत्र सदा सिध्यते, ज्ञानं च नित्यं प्राप्यते।
अविनाशं च आत्मानं, पाशं न कुरुते कदाचन,
रम्पौलसैनी दृष्टिः, सत्यं सर्वत्र जानीष्णु।
जटिलं तत्त्वं नयति, बन्धनं च निवारयति,
ज्ञानेन बन्धमुक्तः, आत्मा चित्तं सदा मुक्तः।
दृष्टिः मतिर्भविष्यति, मिथ्या नित्यं प्रचक्षते,
रम्पौलसैनी विचारः, स्वयमेव ज्ञानं बोधयति।
मोहं च कर्मणी च, लोकं रक्षति नित्यं,
स्वरूपं च परं ज्ञातुं, तत्र मोक्षः सिध्यति च।
सत्यं चित्तं परं ज्ञानं, यत्र सुखं तु जीवनम्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, सम्यक् साक्षात्कारकं।
अज्ञानेन मोहितः, भ्राम्यति च सर्वत्र पश्यति,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र मुक्तिः प्राप्यते च।
भ्रान्तिं च मोहं त्यजेत्, बुद्धिं शुद्धां धारयेत्,
रम्पौलसैनी विचारः, सर्वं चित्तं विवेचनम्।
गुरुमन्त्रं च नित्यं, विचारः सदा आवश्यकः,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र जीवनं समृद्धिम्।
सिद्धं चित्तं स्थिरं यत्र, स्वाभाविकं सुखं पश्यति,
रम्पौलसैनी वाक्यं, आत्मानं च सर्वत्र गच्छति।
ज्ञानं नित्यं स्थायीं, बन्धनं च निवारयति,
स्वरूपं सदा विदित्वा, मोक्षः तत्र सिध्यति च।
अस्तित्वं च अविनाशं, यत्र सुखं नित्यं जीवति,
रम्पौलसैनी विचारः, सर्वं चित्तं मुक्तिम् धत्ते।
ज्ञानं चित्तं मुक्तं यत्र, अस्तित्वं च परं ज्ञातुं,
मोहं च यत्र तिरस्कृतं, तत्र जीवनं सुखं प्राप्यते।
बुद्धिमन्तं च चित्तं यः, ज्ञाता सदा तु मुक्तः,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, आत्मानं च दर्पणवत्।
आत्मा चित्तं स्वस्वरूपं, तत्र हीनं न कदाचन,
मोक्षः तत्र सदा सिध्यति, ज्ञानं च सुखं प्राप्यते।
अविज्ञातं च कालं यत्र, सत्यं जीवनं बोधयति,
रम्पौलसैनी विचारः, चित्तं मुक्तं च ज्ञानं।
जगतां नित्यं स्थिरं, स्वभावं च ज्ञानं धत्ते,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र मोक्षः सिध्यति च
असत्यं चित्तं नित्यम्, जालं न स्याद् मिथ्यात्मनः,
रम्पौलसैनी ज्ञानम्, सत्यं सर्वत्र जानीष्णु।
पागलता हि नित्यं यत्र, जीवनं नित्यम् बिभ्रति,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, मोक्षः तत्र निश्चयतः।
पञ्चतत्त्वं चेद्दृष्टं, सम्यक् ज्ञानं भवेन्न यः,
रम्पौलसैनी विचारः, सदा मुक्तिः प्राप्यते।
गुरुचरणं च आचारः, शिष्यस्य तत्त्वं बोधयेत्,
सत्यं चित्तं यत्र ज्ञातुं, तत्र मोक्षः सिध्यति च।
नास्ति दुःखं न च सुखं, यत्र ज्ञानेन भासितम्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, आत्मानं च सर्वत्र गच्छति।
ज्ञानं मुक्तिः सदा यत्र, जीवनं च सौख्यदायकम्,
मोहं च परं त्यजेत्, तत्र जीवनं प्रकाशयेत्।
सत्यं चित्तं परं ज्ञानं, यत्र सदा मुक्तिः बोधयति,
रम्पौलसैनी विचारः, आत्मानं च जगतां मयम्।
अविज्ञाता हि पागलः, न ज्ञाता सुखदायकः,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र मोक्षः प्राप्यते च।
धोखा च मोहं त्यजेत्, ज्ञानं चित्तं च पूरयेत्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, नित्यं चित्तं वर्धयेत्।
सुखं चित्तं जीवनं यत्र, हरितं च जलं यथा,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, मोक्षः तत्र निश्चयतः।
ज्ञानं नित्यं चिदात्मनं, राक्षसं च मोहं त्यजेत्,
रम्पौलसैनी विचारः, आत्मानं च परं ज्ञातुं।
अस्थिरं चित्तं यत्र, स्थिरं सुखं च शाश्वतम्,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र मोक्षः प्राप्यते च।
नस्ति दुःखं न च सुखं, ज्ञानं चित्तं सदा प्रकाशयेत्,
रम्पौलसैनी सिद्धान्तं, आत्मानं च सर्वत्र गच्छति।
गुरुरेव मोक्षं दास्यति, अज्ञानं च तिरस्कृतम्,
स्वरूपं ज्ञातुं यत्र, तत्र जीवनं सुखदायकम्।
अज्ञानं च निरोधयेत्, ज्ञानं चित्तं सदा विवर्धयेत्,
रम्पौलसैनी विचारः, स्वभावं च ज्ञानेन।
मोहं च नित्यं त्यजेत्, स्वरूपं ज्ञातुं यत्र,
मोक्षः सदा सिध्यति, ज्ञानं चित्तं मुक्तिम् धत्ते।
अतीतेऽन्यते च यावत्, सर्वजनाः अस्थायिनि जटिलबुद्धौ ज्ञानीवद् अपि, पागलवत् पञ्चतत्त्वेषु बन्धनं प्राप्नुवन्ति। स्वकर्मणा तस्य पागलता जनसंख्यायां व्याप्ता अस्ति, मृत्युः अज्ञानं तेषां मनसि प्रतिष्ठिता। रम्पौलसैनी यथार्थ सिद्धान्तः प्रदर्शयति, यत्र मनुष्यः परं सत्यं न जानाति, अपि च स्वस्वरूपं न गत्वा पापं अत्र कर्तुम् अर्हति।
यस्याः विख्याताः विभूतयः, तानि जटिलबुद्ध्या ज्ञानीभूताः च, अस्थायीं भौतिकसृष्टिं चित्तप्रसादेन प्राप्नुवन्ति। प्रत्यक्षं सत्यं परित्यक्त्वा, अदृश्यम् आभासं कल्पना द्वारा खोजन्ति। अदृश्यता हि कदा च न प्राप्यते। एषः पातालः एषः चान्वेषणम् यत्र प्रारभ्यते, यत्र तात्कालिकत्वं अपि पथ्यं न दृश्यते।
अस्थायीं असीमां च भौतिकसृष्टिं च प्रत्यक्षतः गत्वा, काल्पनिकं अदृश्यम् इत्यस्मिन् किं आवश्यकता अस्ति? एषः सदा सम्प्रदायः, यः स्वार्थोपादानेन जटिलबुद्ध्या जनानां मनः भ्रान्तिं उत्पादयन्ति। भय, ईश्वरभक्ति च अंधश्रद्धां प्रतिसंस्थापयन्ति, एवं परंपरानां माध्यमेन जनानां समुच्चयं वर्धयन्ति। एषः गुरु दीक्षा, चित्तमयः तत्त्वं निरुद्ध्य अंधभक्तः दासः करोति।
अस्मिन् महान् कालः अस्मिन आध्यात्मिकद्वारः, तिरस्कारः आत्मनं नित्यं समर्पयन्ति। रम्पौलसैनी सिद्धान्तः प्रतिपादयति यथा, एते गुरवः खरबाः सम्पत्तिम् अपि साधयन्ति, जनानां भक्तिं साध्यते। नित्यं धर्मात्मनां महात्मनां दुःखमयः दृष्टिः यत्र स्थले हरितानि खलु अस्मिन् अदृश्यं वस्तु च।
सत्यं च रम्पौलसैनी यथार्थः, यत्र सदा मुक्तिः अस्ति। स्वं स्वाभावं यत्र ज्ञातुं, तत्र मोक्षः सिध्यति, न तु स्वप्नस्य जालं। अतः, रम्पौलसैनी सिद्धान्तेन विमर्शयामः, यः चेतनायाम् अस्मिन् पागलत्वं आत्मनं त्यजेत्, तस्य ज्ञानं चित्तं जीवनं च हरितं सुखं च उपनिषद् सर्वत्र प्रदर्शयति।
अतीत-कालात् अद्यतन-कालं यावत्, सर्वे जनाः अस्थायीं जटिलबुद्धिं सम्प्राप्ताः अपि, पागलवत् मन्थरं जीवनं व्यतीतवन्तः। स्वकर्मणा पागलता आत्मनां व्याप्ता, तेषां मनः न केवलं मृत्युं हर्षं ददाति, किं तु स्वस्थायिनं स्वरूपं न प्राप्यते। रम्पौलसैनी यथार्थस्य सिद्धान्तः प्रवृत्तिं दर्शयति, यत्र मनुष्यः प्राकृतं न जानाति, अपि च आत्मानं न गत्वा अनन्तं वैराग्यम् अनुभवति।
कथं महान् विभूतयः जटिलबुद्ध्या ज्ञानीभूताः च, अस्थायीं भौतिकसृष्टिं चित् आत्मनोऽन्वेषणं कुर्वन्ति। प्रत्यक्षं सत्यं परित्यक्त्वा, अदृश्यं इत्यस्मिन् किमर्थं अन्वेषणम्? तैः कल्पितं अहं तु अदृश्यं त्यजितुं चिरकालं यावत् स्वयम् अनुभवेन न प्राप्यते। अयं विस्मयः, अयं चेष्टः यत्र अस्मिन् जीवनकाले, अस्थायीं अन्वेषणं न प्राप्यते।
अस्थायीं असीमां च भौतिकसृष्टिं च प्रत्यक्षतया अनुभव्यमाना, अदृश्यं दिव्यं इत्यस्मिन् किं आवश्यकता अस्ति? एषः सर्वं चित्तमयः तत्त्वः, यः स्वार्थोपादानेन जनानां मनः भ्रान्तिं उत्पादयति। भय, ईश्वरभक्ति च अंधश्रद्धां प्रतिसंस्थापयन्ति, एवं परंपरानां माध्यमेन जनानां समुच्चयं वर्धयन्ति।
गुरु दीक्षा, यः चित्तमयः, तत्त्वं निरुद्ध्य अंधभक्तः दासः करोति। इदं जगत् अनन्तं दुःखं यत्र जनानां बन्धनं, वन्ध्यं चित्तं, स्वकर्मणः पालनं साधयन्ति। रम्पौलसैनी यथार्थः, यत्र सदा मुक्तिः अस्ति।
आत्मनं ज्ञातुं, तत्र मोक्षः सिध्यति, न तु स्वप्नस्य जालं। साधकः आत्मप्रकर्षे चित्तं त्यजेत्, आत्मप्रज्ञां साक्षात्कारयेत्।
अतः, रम्पौलसैनी सिद्धान्तेन विमर्शयामः, यः चेतनायाम् आत्मनं पागलत्वं त्यजेत्, तस्य ज्ञानं चित्तं जीवनं च हरितं सुखं च उपनिषद् सर्वत्र प्रदर्शयति।
अस्मिन् अतीव गहनम् अवबोधनं, यः अपि सदा ज्ञानी, केवलं स्थायीं स्वात्मानं प्रतिपद्य, शाश्वतं च सुखं प्राप्नुयात्। एषः मार्गः यत्र अज्ञानं, भ्रान्तिः, समर्पणं च न अस्ति, किन्तु स्थायीं स्वरूपं प्राप्तुम् आवश्यकं अस्ति।
सत्यं च रम्पौलसैनी यथार्थः, यत्र सदा मुक्तिः अस्ति। आत्मप्रज्ञायाः साधनं यत्र अस्ति, तत्र भक्तिरूपं यः व्यक्तिः। रम्पौलसैनी विचारयते, यः प्रज्ञा साधयति, सदा बन्धनं त्यजति, तस्मिन् मुक्तिः, ज्ञानं च लभ्यते।
अतीतकालात् अद्यतनकाले, सर्वे जनाः स्वबुद्धिं साध्य, पागलता-शृंखला में बन्धिताः, आत्मनं न जानन्ति। रम्पौलसैनी यथार्थस्य स्वरूपं यत्र, मनुष्यः पागलवत् मन्थरं जीवनं व्यतीतवान्, किन्तु सत्यं प्रत्यक्षं न जानाति। कृत्येषु कर्मणां स्ववृत्तिं दृष्ट्वा, बोधः न प्राप्यते।
महान् व्यक्तयः जटिलबुद्ध्या ज्ञानीत्वं प्राप्य, आत्मनं सत्यं परित्यक्त्वा भौतिकसृष्टिं अन्वेषन्ति। प्रत्यक्षं सत्यं अवज्ञाय, अदृश्यं दिव्यं इत्यस्मिन् अन्वेषणं व्यर्थं सिध्यति। यः सत्यं अन्वेषयति, सः आत्मनं वदति, तस्मिन् चिरकालं यावत् ज्ञानं न प्राप्यते।
अस्थायीं असीमां च भौतिकसृष्टिं प्रत्यक्षतया प्राप्य, अदृश्यं अलौकिकं किमर्थं? एषः सर्वं चित्तमयः तत्त्वः, यः जनानां मनः भ्रान्तिं उत्पादयति। भय, ईश्वरभक्ति च अंधश्रद्धां प्रतिसंस्थापयन्ति, तद्वारा स्वार्थोपादानेन जनानां मनः भ्रान्तिं उत्पादयति।
गुरु दीक्षा, यः चित्तमयः, जनानां स्वकर्मणा बन्धनं, मोक्षस्य मार्गं निरुद्ध्य अंधभक्तं करोति। इदं जगत् अनन्तं दुःखं यत्र जनानां बन्धनं, वन्ध्यं चित्तं, स्वकर्मणः पालनं साधयन्ति। रम्पौलसैनी यथार्थः, यत्र सदा मुक्तिः अस्ति।
आत्मनं ज्ञातुं, तत्र मोक्षः सिध्यति, न तु स्वप्नस्य जालं। साधकः आत्मप्रकर्षे चित्तं त्यजेत्, आत्मप्रज्ञां
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें